Ο έρωτας είναι Θεός
Ο έρωτας είναι Θεός,
πίστη μας και λατρεία,
ωραίος και γλυκός θεσμός,
θαύμα και μαεστρία.
Βουνό, που το σκαλώνουμε
με τα σφιχτά μας χέρια
και στην κορφή του ’φαίνουμε
ταξίδια ως τ’ αστέρια.
Μια λάγνα φτερωτή χαρά,
σ’ ένα αιθέριο χώρο,
του Πλάστη μας η προσφορά,
αιώνιο θείο δώρο.
Αγάπη δίχως τελειωμό,
τη δίδεις και τη νοιώθεις,
μ’ ευλάβεια και σεβασμό,
και ζεις και ξανανιώνεις.
Είναι ο ύψιστος σκοπός
και της ζωής βιβλίο,
ευλογημένος ο καρπός,
της φύσης μεγαλείο.
Απόψε Χαρικλάκι
Απόψε Χαρικλάκι
θα το γιορτάσουμε,
του κήπου μας τα φρούτα
θα τα χορτάσουμε.
Απόψε Χαρικλάκι
θα το γλεντήσουμε,
κι οι δυο μπροστά στο τζάκι
χορό θα στήσουμε.
Απόψε Χαρικλάκι
θα ξεφαντώσουμε,
το κέφι, το μεράκι
θ’ απογειώσουμε.
Απόψε Χαρικλάκι
μεσ’ τη φωλίτσα μας,
θ’ ανάβει σαν καμίνι
η αγκαλίτσα μας.
Απόψε Χαρικλάκι
όρκο θα δώσουμε,
ποτέ τον έρωτά μας
να μην προδώσουμε.
Απόψε ανοίγει ο ουρανός
Απόψε απ’ τον ουρανό,
αστέρια θα κατέβουν,
μέχρι να ’ρθεί το πρωινό,
τους δυό μας θ’ αγναντεύουν.
Σαν ταξιδιάρικα πουλιά,
θα μας γυροβολούνε,
με νάζια, χάδια και φιλιά
θα μας πετροβολούνε.
Κι ένα αστεράκι χαρωπό
σε σένα και σε μένα,
θα λε πώς λέν’ το σ’ αγαπώ
γλυκά και μαγεμένα.
Πιστό φεγγάρι θα κοιτά,
κρυφά θα καμαρώνει,
κι’ ο έρωτάς μας σαν σκιρτά,
το φως του θ’ αμπαρώνει.
Το τραγούδι της ζωής μου
Είσαι στη ζωή μου ένα λουλούδι,
που σκορπά περίσσια ευωδιά,
σού ’γραψα και γώ ένα τραγούδι,
φλόγα, να σ’ ανάβω την καρδιά.
Θέμα μου γλυκό και έμπνευση μου,
όνειρο, λατρεία αληθινή,
κέφι μου,χαρά και έξαρσή μου
και αγάπη μου παντοτινή.
Είσαι το κρυφό μου το καμάρι,
τ’ όμορφο και το παλιό κρασί,
να μου ζήσης, κάνε μου τη χάρη,
έλα τώρα, κέρασε εσύ.
Θέλω δυο λόγια να σου πώ
Θέλω δυο λόγια να σου πώ
και κοίτα με στα μάτια,
το ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ
και άσε τα γινάτια.
Δεν λουλουδίζουν οι καρδιές,
μαζί αν δεν φωλιάζουν,
δεν είν’ ωραίες οι βραδιές
αν δεν μας αγκαλιάζουν.
Τ’ άστρα είναι πιο γιορτινά
παρέες όταν φτιάχνουν,
και τ’ ουρανού τα πετεινά
να ζευγαρώσουν ψάχνουν.
Το θέμα μας είναι γνωστό
κι όποιονε θέλεις ρώτα,
στον έρωτα δεν είν’ σωστό
να κλείνουμε την πόρτα.
Η δική μας η αγάπη
Δυο αστεράκια τ’ ουρανού, στο δρόμο μας βρεθήκαμε,
γρήγορα ξεχωρίσαμε, γίναμε πιο φωτεινά.
Μαζί χρυσώσαμε ένα θρόνο και στηθήκαμε,
κι’ άστραφτε η αγάπη μας ντυμένη στα γιορτινά.
Δώρο Θεού ο έρωτας, στους δυό μας φυλαχτό.
Η άσβηστη φλόγα είναι που μετράει και το πάθος,
κι όχι αυτό που φαίνεται ωραίο και ζηλευτό.
Μη σε γελάει κάποιο άλλο τζάκι, είναι λάθος.
Μέσ’ τις καρδιές κι ανάμεσά μας κρύβεται η χαρά,
κι’ όσο τις ψάχνεις και τις ζεις, νιώθεις και πιο ωραία.
Είσαι αετός περήφανος και με γερά φτερά,
που ζει ψηλά κι’ έχει τις πι’ όμορφες κορφές παρέα.
Μάγκας και Κάπελας εγώ, δικό μας το μαγαζί,
παλιό και το κρασί μας, της καρδιάς μας ξεχείλισμα.
Απλόχερη γκαρσόνα η Κυρά, το πίνουμε μαζί.
Μεζέδες, χιλιονοστιμιές, κάθε μας φίλημα.
Φορούσε τα στολίδια της
Μια λουλουδένια φορεσιά,
ένας ωραίος τύπος,
με φτερωτή περπατησιά,
εφάνταζε ο κήπος.
Λεμονανθούς εις τα μαλιά
ροδόφυλλα στα χείλη,
το τίναγμα σαν τα πουλιά,
και του Μαγιού μαντήλι.
Χαρούμενη πάντα γυρνά
μ’ ολάνοιχτα τα χέρια,
φυτά και άνθη να κερνά,
χειμώνες, καλοκαίρια.
Το χάδι της πλούσιο σκορπά,
κορφούλες να χτενίζει,
με γούστο ό,τι αγαπά,
το λούζει, το δροσίζει.
Τη ξεύρει κι ο αυγερινός,
ο ήλιος, το φεγγάρι,
όσ’ άστρα έχει ο ουρανός,
την έχουνε καμάρι.
Κι εγώ της μίλησα γλυκά,
χάρισα τη ψυχή μου,
τη φίλησα ευλαβικά,
την έκανα δική μου.
Αντάμα χτίσαμε φωλιά,
δυο άσπρα περιστέρια,
ανοίξαμε χρυσά πανιά
και φτάσαμε στ’ αστέρια.
Τι ωραίος είν’ ο κόσμος
Τι ωραίος είν’ ο κόσμος,
για τους δυο μας χτίστηκε,
κι’ έρωτας είναι ο νόμος,
που για μας ψηφίστηκε.
Ρεφραίν
(Σφίξε με και φίλησέ με,
κάνε την αρχή εσύ,
κι όπως πάντα μέθυσέ με
με το μπρούσκο σου κρασί).
Απ’ τον ουρανό κομμάτι,
στη δική μου αγκαλιά,
ήλθες μ’ όνειρα γιομάτη
σαν χρυσή δροσοσταλιά.
Ρεφραίν (το ίδιο)
Χαίρομαι και καμαρώνω
σαν σε συλλογίζομαι,
κι’ όταν με κοιτάς θαμπώνω,
λιώνω και ζαλίζομαι.
Ρεφραίν (το ίδιο)
Συγχώρα με αγάπη μου
Να μη σε νοιάζει μια στιγμή που φέρνει η ώρα,
αφού καλά το ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ,
ξεσπά μα φεύγει τόσο γρήγορα μια μπόρα,
σαν ταξιδεύουμε κι’ οι δυο μ’ ένα σκοπό.
Μας δείρανε πολλές φουρτούνες και μποφόρια,
για μια ζωή «όρτσα» και «πρύμα» τα πανιά,
μαζί στις δύσκολες στιγμές, ποτέ μας χώρια,
κι’ αντέξαμε στην κάψα και στην παγωνιά.
Κόρφοι οι αγκαλιές μας έχομε αράξει,
η αγάπη άγκυρα, κρατά πολύ γερά,
το άγριο κύμα δεν μπορεί να μας ταράξει,
και στο καράβι μας δεν μπαίνουνε νερά.
Μη μου σκοτίζεσαι αγάπη μου μεγάλη,
δώσε συγχώριο, πάνω σου να κρατηθώ,
άκουσε την καρδιά μου, που για σένα πάλλει,
και στα φτερά σου πάρε με να ζεσταθώ.
Στον ουρανό θ’ ανταμωθούμε
Είν’ η ζωή μας τόσο λίγη,
ταξίδι σύντομο που λήγει,
ο ένας πρώτος απ’ τους δυο θα φύγει,
σ’ άλλα λημέρια σαν προδρομικά πουλιά.
Κι αυτός που πρωτοταξιδέψει,
άσπρα νεφάκια θα διαλέξει,
και νήματα μετάξινα να πλέξει
και να σενιάρει την καινούργια μας φωλιά.
Ρεφραίν
(Δεν μας φτάνουνε τα χρόνια,
μια ζωή μόνο μαζί
η αγάπη μας αιώνια,
στα ουράνια ξαναζεί.
Η λατρεία μας μεγάλη,
και στη γη μας δεν αρκεί,
πρέπει στη ζωή την άλλη,
άσβηστη να διαρκεί.)
Στον ουρανό θ’ ανταμωθούμε,
με τι χαρά θ’ αγκαλιαστούμε!
Και τις παλιές χαρές μας θα γευτούμε,
σε έναν κόσμο γιορτινό κι αληθινό.
Στου παραδείσου τα δρομάκια,
παρέα μ’ όμορφα αγγελάκια,
για μας ο ήλιος κι’ όλα τ’ αστεράκια,
κι’ ένα φεγγάρι μέλιτος παντοτινό.
Ρεφραίν (το ίδιο)
Πάντα για σένα θάμαι
Μαζί στο δρόμο πάμε,
μ’ ένα κοινό σκοπό,
πάντα για ’σένα θάμαι
γιατί σε αγαπώ.
Αν είσαι μια βαρκούλα,
μ’ ολάνοιχτο πανί
είμ’ άνεμος, ψυχούλα,
ανάσα και πνοή.
Αν είσαι βοτσαλάκι,
σ’ απάνεμο γιαλό,
είμαι το κυματάκι,
το χάδι τ’ αποιλό.
Αν είσ’ ένα λιθάρι,
σε κοίτη, στρογγυλό,
γίνομαι το ποτάμι,
σε παίζω, σε κυλώ.
Αν είσ’ ένα λουλούδι,
είμαι δροσοσταλιά,
δάκρυ αυγής στο χνούδι,
κι ασημοπινελιά.
Κι αν συννεφάκι άσπρο
στηθείς στον ουρανό
κοντά σου θάμαι άστρο
για πάντα φωτεινό.
Ο παράδεισός μου
Με σπάνια άνθη και πουλιά
παράδεισο θα στήσω,
και για τους δυο μας μια φωλιά
εξωτική θα χτίσω.
Θά ’χω μια μούσα μαγική
τους στίχους ν’ αραδιάζει,
και με μια λάγνα μουσική
να μας διασκεδάζει.
Μ’ αγγέλους θα δουλεύουμε
του μπουζουκιού τα τέλια,
κι’ αντάμα θα χορεύουμε
όμορφα τσιφτετέλια.
Ουράνιο και το μαγαζί
τα πιώματα αιθέρια,
τα γλέντια μας ψιλό γαζί
και έξω η μιζέρια.
Μόνο εσένα αγαπώ
Σέ ψάχνω, για να σου το πω,
με το δικό μου στόμα,
μόνο εσένα αγαπώ,
και σε λατρεύω ακόμα.
Για ρώτησε τη θάλασσα,
που στήνει τους καθρέφτες
και τα φεγγάρια τα μισά
που βλέπουνε σαν κλέφτες.
Μεσ’ τα δρομάκια τα παλιά,
που τα διαβαίνω μόνος,
δεν κελαδούνε τα πουλιά,
τώρα με δέρνει ο πόνος.
Σε περιμένω, για να ’ρθείς,
στην έρημη φωλιά μας
μαζί μου να ξαναβρεθείς,
ν’ ανθίσουν τα φιλιά μας.
Μαγικό φεγγάρι
Μαγικό, σοφό φεγγάρι,
το χρυσό μας το κελάρι,
με κρασί σαν κεχριμπάρι,
μας κοιτάς, χαμογελάς,
μ’ ένα νεύμα μας μιλάς.
Μαγικό, πιστό φεγγάρι,
του ειδυλλίου μας δοξάρι,
στ’ ακριβό το παλικάρι,
πέσ’ του, πως τον αγαπώ
κι έχω και καλό σκοπό.
Μαγικό, λαμπρό φεγγάρι,
της αγάττης μας λυχνάρι,
φώτισέ το να με πάρει,
στη ζεστή μου αγκαλιά
θα χορταίνει τα φιλιά.
Μαγικό, κρυφό φεγγάρι,
φύλαγέ το, το καμάρι,
μην το παίξουνε στο ζάρι,
αν το κλέψουν, θα χαθώ,
σίγουρα θα τρελαθώ.
Του έρωτα σειρήνες
Σεξοπαντέλονα ριχτά,
τα τζιν, κολλάν τα σμιλευτά
μεθυστικά αρώματα,
γυναίκες διαλαλούνε.
Κομψά φορέματα σχιστά,
τα σορτς, τα μίνι τα καυτά,
τα έξυπνα τα χρώματα,
τους άνδρες προκαλούνε.
Και του παππά στην εκκλησιά,
τρέμει η μάσκα η λασιά,
με τέτοια τσιτσιδώματα,
πολύ τον ενοχλούνε.
Και λε ν’ «αλλάξουν φορεσιά,
και όχι τόση ξιπασιά.
Της μόδας τα κυκλώματα,
να μην μιας ξεγελούνε.
Μα ας το πιάσουμε σωστά,
καλόπιστα και πιο ζεστά,
του Πλάστη μας καμώματα
ίδια γλώσσα μιλούνε.
Πουλιά, ζωάκια πλουμιστά,
άνθη, φυτά ευωδιαστά,
κι αυτά με ξεφαντώματα
τον έρωτα καλούνε.
Χριστιανική αγάπη
Κι αν μ’ όλους επικοινωνείς,
και δώρα τους χαρίζεις,
μόνο μ’ αγάπη συγκινείς,
τότε μόνο αξίζεις.
Όλα του κόσμου τα καλά,
δόξα και μεγαλεία,
χωρίς αγάπη, απατηλά
κι άχρηστα εργαλεία.
Είν’ η αγάπη σπιτικό,
που ζεστασιά παρέχει,
δε χαίρεται για το κακό,
μα στη χαρά μετέχει.
Είν’ η αγάπη προσφορά,
αιώνια παραμένει,
το βάλσαμο στη συμφορά
κι’ όλα τα υπομένει.
Είν’ η αγάπη ξενοιασιά,
παρηγοριά κι ελπίδα,
σωσίβιο στην απελπισιά,
φάρος και ηλιαχτίδα.
Είν’ η αγάπη εκκλησία,
μια θεϊκή λατρεία,
η ψυχική μας ομορφιά,
μόνη μας ευφορία.
Είν’ η αγάπη σιγουριά,
κανένα δε ζηλεύει,
μια όαση με ξαστεριά,
που τις καρδιές μαγεύει.
Είν’ η αγάπη η πλατιά,
και τους εχθρούς αγγίζει,
ανθρώπινη σ’ όλους ματιά,
χωρίς να ξεχωρίζει.
Ο κήπος σου
Στον κήπο σου που περπατώ,
σαν το πουλί παντού πετώ.
Βλέπω ψηλά και χαμηλά
ωραία φρούτα και πολλά.
Σ’ αγαπώ και το γνωρίζεις
και την πλάτη μου γυρίζεις.
Πίστεψέ με, πως δεν είμαι εγώ ένας σατράπης.
Θα σου γράψω όμορφα τραγούδια της αγάπης.
Κοίταξε με να χαρείς και άσε τα γινάτια.
Δώσε μου για πρώτο θέμα τα γλυκά σου μάτια.
Σε βλέπω και μη μου κρυφτείς,
γιατί θα γίνω πειρατής
και θα σ’ αρπάξω μια βραδιά
ακόμα μεσ’ απ’ τα κλαδιά.
Έλα μεσ’ την αγκαλιά μου,
θα σ’ αρέσουν τα φιλιά μου.
Μη φοβάσαι, πρόσεξε τα λόγια μου ετούτα.
Άφησέ με να γευτώ του κήπου σου τα φρούτα.
Πες το ναι και θα ’μαι το δικό σου το αγόρι.
Να’ μαστέ κι οι δύο μαζί στον έρωτα μαστόροι.
